Φροντίδα Γονέων με Αλτσχάιμερ και Άνοια
…ήταν ακόμα ένας από τους πιο ευχάριστους τύπους που γνώριζε κανείς… Αν τον ρωτούσες «ξέρεις ποιος είμαι;» Θα απαντούσε «Νομίζω ότι ναι!»
Καθώς συνεχίζουμε τη συζήτηση για το Alzheimer's Speaks Radio, η Lori La Bey και ο Dr. Ashford, ο εφευρέτης του MemTrax να δώσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες σχετικά με την αντιμετώπιση των γονιών τους καθώς έπεσαν στη νόσο του Αλτσχάιμερ και στην άνοια. Μαθαίνουμε από Δρ Άσφορντ, μια ενδιαφέρουσα συμβουλή για την υγεία, ότι η εκπαίδευση και η κοινωνική αλληλεπίδραση είναι πολύ σημαντική διέγερση που απαιτεί ο εγκέφαλος για να είναι υγιής. Ελάτε μαζί μας αυτή την εβδομάδα για μια εξαιρετικά προσωπική ανάρτηση ιστολογίου καθώς αντιμετωπίζουμε κατάματα την ασθένεια της μνήμης.
Λόρι:
Ναι, ήταν φρικτό και για τη μαμά μου, ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έφτιαξε ένα συνδετικό 3 δαχτυλιδιών για το πώς να κάνει τη δουλειά της, οι ρουτίνες έγιναν τόσο σημαντικές με διαφορετικούς τρόπους για να προσαρμοστεί από την άποψη του χρόνου αφήγησης, ήταν εξαιρετική, για τα πράγματα που έκανε ελιγμούς ενώ επηρεαζόταν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ένα από τα απλά κόλπα της ήταν να κρατά την τηλεόραση στο ίδιο κανάλι γιατί τότε ήξερε από τις ειδήσεις και από ποιος ήταν ανοιχτός, αν ήταν ώρα για μεσημεριανό γεύμα, ώρα δείπνου ή ώρα ύπνου. Δεν ξέραμε ποια ήταν η συμφωνία της, έπρεπε να είναι στο κανάλι 4, τώρα και μέρες αλλάζουν τα πράγματα τόσο πολύ, με τον προγραμματισμό, θα ήταν δύσκολο για κάποιον να το χρησιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο. Τότε της λειτούργησε πολύ καλά.
Θυμόμαστε την οικογένεια
Δρ Άσφορντ:
Αλλά δεν σου είπε ότι αυτό έκανε;
Λόρι:
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ…
Δρ Άσφορντ:
Ακριβώς. (Ο Δρ. Άσφορντ εδραιώνει το προηγούμενο σημείο του σε παλαιότερες αναρτήσεις ιστολογίου ότι ορισμένα άτομα με Αλτσχάιμερ και άνοια δεν θα αναφέρουν ούτε θα τραβήξουν την προσοχή στα συμπτώματα και τις ασθένειές τους.)
Λόρι:
Υπήρχαν ορισμένα πράγματα που μας είπε, όταν δεν λειτουργούσε πια και δεν είχε δουλειά τριγύρω, ήταν πανέξυπνη στο να το καλύψει. Ήταν καταπληκτικά τα πράγματα που έκανε και προσωπικά πιστεύω ότι η κοινωνική δέσμευση είναι τόσο κρίσιμη και νομίζω ότι γι' αυτό έζησε όσο έζησε, γιατί τα τελευταία 4 χρόνια της, ήταν στα τελευταία της στάδια, υπήρχε ακόμα μια σύνδεση. Δεν ήταν τόσο βαθιά και τόσο ζωντανή, αλλά ήταν πολύ δεσμευμένη με τους ανθρώπους που την περιέβαλλαν. Ήταν στο γηροκομείο εκείνη την εποχή και ήταν απίστευτο, βλέπετε αυτή τη σπίθα, για μένα θα ήθελα να δω περισσότερη έρευνα για τις επιπτώσεις της κοινωνικής ενασχόλησης και της νόσου Αλτσχάιμερ, αρχίζουμε να βλέπουμε μερικές τώρα, αλλά όλα φαίνονται να είναι ένα είδος φαρμακείου με γνώμονα τη θεραπεία και νομίζω ότι από προσωπική άποψη νομίζω ότι το σύνολο της κοινωνικής φροντίδας είναι κριτικό. bullet [Μια φαρμακευτική θεραπεία για τη νόσο του Αλτσχάιμερ] είναι μια διέξοδος, αν πρόκειται να υπάρξει μια ή αν πρόκειται να είναι μια ολική αλλαγή στη ζωή, απλώς αισθάνομαι ότι το κομμάτι αρραβώνων είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Αισθάνεστε ότι το κομμάτι του αρραβώνα είναι κρίσιμο όταν πρόκειται να αποτρέψουμε κάποια από τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ;
Δρ Άσφορντ:
Συμφωνώ μαζί σου 100%. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά όπως είπα η εκπαίδευση είναι σημαντική, δεν χρειάζεται απαραίτητα να πας σχολείο για να μορφωθείς, να αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους, πιστεύω ότι η κοινωνική αλληλεπίδραση, πιστεύω ακόμη και ότι το να πηγαίνεις στην εκκλησία είναι καλό για τους ανθρώπους [για να βοηθήσει στην πρόληψη της άνοιας και της νόσου του Αλτσχάιμερ], όχι απαραίτητα ειδικά για πνευματικούς λόγους, αλλά για την τεράστια ποσότητα υποστήριξης ή βοήθειας που θα προσφέρει η εκκλησία με άλλους ανθρώπους.
Συνεχίστε να μαθαίνετε – Μείνετε κοινωνικοί
Πιστεύω λοιπόν ότι η συνέχιση αυτών των πραγμάτων είναι το είδος της διέγερσης που χρειάζεται ο εγκέφαλός σας, και χρειάζεται να είναι μια μη αγχωτική διέγερση που είναι ευχάριστη και σας κρατά. Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικά κοινωνικός και ακόμη και τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, όταν βρισκόταν σε κατάσταση φροντίδας, ήταν ακόμα ένας από τους πιο ευχάριστους τύπους που γνώριζε κανείς. Θα έμπαινες να τον δεις [ενώ έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ] και ήταν τόσο χαρούμενος που σε έβλεπε και τόσο χαρούμενος που θα τον επισκεφτείς. Αν τον ρωτούσες «ξέρεις ποιος είμαι;» Θα απαντούσε «Νομίζω ότι ναι!» Ζούσε ακόμα μια πολύ πλούσια ζωή, παρόλο που δεν μπορούσε να θυμηθεί κανέναν. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80 που είχε αυτά τα προβλήματα για περίπου 10 χρόνια. Αυτά τα πράγματα πηγαίνουν σταδιακά, είναι μέρος της ζωής, δεν θα σταματήσετε τη διαδικασία γήρανσης όπως έχω ανακαλύψει.