"მე ვიყავი ჩემი კარიერის აყვავებულ პერიოდში... შეწყვიტე ჩემი თანამდებობა, ეს იყო ძალიან დამღუპველი."

ამ კვირაში ჩვენ დალოცვილები ვართ ვინმესგან პირველი ანგარიშებით, რადგან ისინი ამჟამად ალცჰეიმერის დაავადების დიაგნოზს ეხება. ჩვენ ვაგრძელებთ რადიო შოუს ტრანსკრიფციას The Sound of Ideas-დან, რომლითაც შეგიძლიათ დაიწყოთ თავიდან დააჭირეთ აქ. ჩვენ მოვისმენთ 60 წლის ქალბატონის ისტორიას, რომელიც კარიერის მწვერვალზე იმყოფებოდა, როდესაც იგი ბრმა იყო მსუბუქი კოგნიტური დარღვევის დიაგნოზით. წაიკითხეთ, რომ გაიგოთ რა მოხდა შემდეგ…

მაიკ მაკინტაირი

ჩვენ ახლა ვიწვევთ პროგრამაში ჯოან ევრონუსს, ის ცხოვრობს ჰადსონში და არის ალცჰეიმერის უმცროსი ავადმყოფი. ჩვენ გვინდა მივიღოთ ვინმეს პერსპექტივა, რომელიც რეალურად იბრძვის. ეს ის სიტყვა იყო ჯულიანა მური გამოყენებული მეორე დღეს, ეს არის ბრძოლა არ არის აუცილებელი ტანჯვა დაავადება. ჯოან კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება პროგრამაში, ჩვენ ვაფასებთ, რომ დრო დაუთმეთ ჩვენთვის.

Joan

დიდი მადლობა.

მაიკ მაკინტაირი

მაშ, ცოტას გკითხავ შენს საქმეზე, რა ასაკში დაგისვეს დიაგნოზი?

Joan

დიაგნოზი დამისვეს 62 წლის ასაკში.

მაიკ მაკინტაირი

რომელიც ახალგაზრდაა.

Joan

მართალია, მაგრამ მე პირველად შევნიშნე ბევრი პრობლემა. მე დავიწყე მეხსიერების პრობლემები 50-იანი წლების ბოლოს და 60 წლის ასაკში მივედი ჩემს ექიმთან და ვუთხარი ჩემი შეშფოთების შესახებ, მან გამომიგზავნა ნევროლოგი რომელმაც იმ დროს 60 წლის ასაკში დამიდგინა მსუბუქი კოგნიტური დაქვეითება და ასევე მითხრა, რომ შესაძლოა ორ წელიწადში განვითარდეს ალცჰეიმერის დაავადება. 62 წლის ასაკში, 2 წლის შემდეგ, დიაგნოზი დამისვეს ალცჰეიმერის ადრეული სტადიის ახალგაზრდა დაწყებით.

მაიკ მაკინტაირი

შეიძლება დღეს გკითხო შენი ასაკი?

Joan

მე ვარ 66.

მაიკ მაკინტაირი

თქვენ ცხოვრობთ ამ დიაგნოზით 4 წლის განმავლობაში, მითხარით ცოტა რამ იმაზე, თუ რა გავლენას ახდენს თქვენზე ყოველდღიურად. არის ეს მეხსიერების პრობლემები, დაბნეულობა?

Joan

კარგად… ორივე. მე 20 წელზე მეტია ვმუშაობ ჯანდაცვის სფეროში და საკითხი ა-ს გენერალური მენეჯერის თანამდებობაზე დაიწყო ჰოსპისი მე ვიყავი პასუხისმგებელი პროგრამის მთელ მუშაობაზე. პერსონალის დაქირავება, ზრდა, PNL და ბიუჯეტირება. უფრო რთული ხდებოდა ჩემთვის, ცოტა მეტი დრო დამჭირდა ამ მიზნების მისაღწევად. რისი კეთება დავიწყე იყო მეტი პოსტის ჩანაწერების გამოყენება.

ვკარგავდი მიმართულებებს და ვსწავლობდი ახალ პროგრამებს სამსახურში. ამან პროგრესი განიცადა, ამიტომ 2011 წლის აპრილში გამიშვეს ჩემი თანამდებობა და ეს ძალიან დამღუპველი იყო. მე ვიყავი ჩემი კარიერის დასაწყისში, როგორც ჰოსპისის გენერალური მენეჯერი. ვფიქრობდი, რომ პენსიაზე გასვლამდე ვიმუშავებდი, რომ ინვალიდობა მომიწია, რაც მადლობა ღმერთს, ეს მივიღე მედიცინის სერვისები. მე არ მქონდა დაზღვევის სხვა დაფარვა, მე არ მქონდა უფლება მკურნალისთვის, ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, ამიტომ გადავედი ჩემი ქმრის დაზღვევაზე. ის პენსიაზე გასვლას გეგმავდა, მაგრამ ჩემი „ვერ ვმუშაობ“, მას მოუწია მუშაობის გაგრძელება. ჩემთვის ბრძოლა არის ის, რაც ახლა შეიცვალა, ხალხი იტყვის: „გახსოვთ, როდის გავაკეთეთ ეს 5-6 წლის წინ და მე ვიტყვი არა. ცოტა მოწოდებით და ცოტა მწვრთნელობით მემახსოვრება. მაგალითად, შობის დროს, ჩემს სიძეს დავემშვიდობე და იმის ნაცვლად, რომ ვულოცავ შობას, ვულოცავ დაბადების დღეს. მე ვიჭერ ჩემს თავს და ეს არის ნიშნები იმისა, რომ „მოხდება თუ არა ეს“, სადაც დროის რაღაც მომენტში არ მახსენდება, რომ ვთქვა ოჰ, შობა არ არის მისი დაბადების დღე.

ეს ძალიან მძიმეა, ძალიან მძიმე ბრძოლაა, მაგრამ ამავე დროს იტანჯება. მისი ტანჯვა იმით, რომ ტანჯვა, რომელსაც ვფიქრობ ჩემი ქმრისთვის, რომელიც იქნება და არის ჩემი აღმზრდელი, რამდენად რთული იქნება ეს. დედაჩემი გარდაიცვალა ალცჰეიმერით, დედაჩემი და მამაჩემი 69 წლის იყვნენ დაქორწინებულები და მამაჩემი იყო მისი ერთადერთი მომვლელი. მე დავინახე ის განადგურება, რომელიც მას დაავადებამ მოახდინა და საბოლოოდ მისი სიკვდილი გამოიწვია, რაც შემაშფოთებელია. ამ ეტაპზე ვერაფერს გავაკეთებ საკუთარი თავისთვის, მაგრამ იმდენად დიდი რწმენა და იმედი მაქვს ალცჰეიმერის ასოციაციების კვლევისა, რომ რაღაც მომენტში ისინი მიპოვიან განკურნებას და მკურნალობას, რომელიც აჩერებს პროგრესს. მაგრამ ამას ბევრი კვლევა და ბევრი დაფინანსება სჭირდება, მაგრამ მე მაინც მაქვს იმედი, თუ არა საკუთარი თავის, მრავალი სხვა, ვინც დაექვემდებარება ამ დამანგრეველ დაავადებას.