Voorspoedige 2015 aan almal, ons hoop dat julle nuwe jaar vol geluk en goeie gesondheid sal wees!!

Ons wil hierdie jaar se blogpos begin met ons voortsetting van die Alzheimer's Praat Radio Talk Show. Ons gaan voort met ons bespreking terwyl Lori en Wes hul persoonlike weergawes gee van hoe hulle Alzheimer se siekte hanteer het toe dit deur hul ouers aangebied is. Sien uit na 'n positiewe jaar van groei en ontwikkeling, aangesien MemTrax steeds 'n innoverende bied kognitiewe toets, nuttige verouderingswenke, en 'n aktiewe sosiale media-toevoer gevul met nuttige, op datum, nuus oor breingesondheid.

Lori:

Ek het 'n vraag vir jou. Ek ken baie mense in die gemeenskap van dementia as 'n geheel is ontsteld dat die getalle afgeneem het, deel daarvan is dat mense bekommerd is dat dit nie ernstig opgeneem gaan word in terme van die behoefte aan befondsing nie. Mense is bekommerd dat omdat ons meer hoor oor daardie Lewybody-demensie en Temporale frontale demensie en dit is dalk nie onder daardie titel nie en die getalle kan kleiner lyk, maar dit is net nog 'n tipe demensie. Wat is jou gedagtes daaroor?

Dr. Ashford:

Ek dink dat wat die lykskouingsdata wys, ons kyk na mense nadat hulle gesterf het, baie belangrik is. Ek dink dit is 'n baie goeie ding om na 'n persoon se brein te kyk om te sien wat werklik aan die gebeur was, Curtis het reeds die kwessie van my pa wat demensie het, wat ek die ongelukkige ervaring gehad het om hom te sien van 'n baie goeie geheue tot geleidelik te verloor. sy geheue. Toe hy uiteindelik oorgegaan het, het ek na sy brein gekyk om te sien wat werklik gebeur.

Dit het geblyk hy het matige tot ernstige fronto temporale demensie, matige tot ernstige vaskulêre demensie en ligte tot matige Alzheimersiekte. Hy was 88 toe hy dood is en soos jy ouer word ontwikkel jy al hoe meer dinge. Hy het ook sonder 'n helm op sy fiets gery, so ek weet hy het verskeie koptraumas gehad toe hy geval het. Hy was ook vir etlike jare een van die beste drinkers in San Francisco, hoewel hy nooit 'n probleem daarmee gehad het nie. Hy het die laagste b-12-vlak gehad wat ek nog ooit gesien het, hy het nie bygehou met sy b-12-skote nie. Die ding is dat Alzheimer se siekte soos jy gerapporteer het dat jou ma in haar 50's begin het, die kommer daarin dat sy waarskynlik 2 van die APOE 4-gene gehad het, tensy sy een van die seldsame vroeë aanvangsgene gehad het. Dit is die gene wat ek dink so belangrik is vir ons om te verstaan ​​om te sien of ons nie Alzheimer se siekte ten minste by mense onder 80 jaar kan voorkom nie. Die apoE geen kodes vir 'n proteïen wat cholesterol bestuur, so die bestuur van cholesterol, dink ek, gaan 'n absolute kritieke faktor wees vir ons om beter te verstaan ​​om Alzheimer se siekte te voorkom en nie om dit in die liggaam te bestuur nie, maar om dit eintlik in die brein te bestuur, want cholesterol is die grootste bestanddeel van die brein. Dit is so belangrik vir ons om al hierdie dinge te weet, as ons Alzheimer se siekte uitskakel, gaan mense ouer word en ander vorme van demensie hê, so ons moet bekommerd wees oor al hierdie dinge.

Lori:

Ek stem saam, ek stem heeltemal saam. By my ma is sy nie formeel gediagnoseer tot in haar middel 60's nie, want vir 10 jaar was dit toe maar soort van gepoep met hormone. Toe ons haar uiteindelik laat toets het, het sy die 10 vrae toets gehad en omdat sy 'n goeie dag gehad het, het sy geslaag so dit was nie meer toeganklik nie.

Toe my pa siek geword het, het ons haar ingeneem vir uitgebreide toetsing en hulle het 2 of 3 dae se toetsing gedoen en op daardie stadium was dit verskriklik verskriklik verskriklik vir haar. Die toetsuitslae het teruggekom; sy het die mentaliteit van 'n driejarige gehad, moet haar nie uit jou sig laat nie. Dit was nogal skrikwekkend en nogal verwoestende nuus om te kry, al het ons die afname gesien en ons het geweet as 'n familie en ons het as 'n gesin gevoel, maar die dokters was verskriklik.

Hoe weet ek of ek Alzheimer se siekte het?

Destyds, soos jy gesê het, het die dokters vandag meer onderwys nodig, maar destyds was dit erger, in terme van probeer om tot die bodem daarvan te kom. Ek hoor elke dag 'n storie oor mense wat dokter toe gaan en hoe hulle behandel en verkeerd gediagnoseer word en hoe moeilik en pynlik dit vir hulle is om daar te moet kuier en nie die ondersteuning te hê nie of om die diagnose te kry en gesê word om terug te kom en sien my oor 9 maande of 12 maande of hier is die nommer aan die Alzheimer-vereniging en dit is dit. Hulle is net so oorweldig en daar is soveel wat ons moet verander.

Dit is opwindend, ek is baie opgewonde om te sien hoe die demensie vriendelike gemeenskappe en besigheid begin kop uitsteek en die demensie kampioene en daar is meer in die pers daaroor, ek dink dit is alles groot positiewes, ek sal graag meer positiewe stories wil sien oor die siekte, dit is alles ondergang en somberheid en dit is wat mense bang maak om uit te kom en te kry getoets is omdat dit alles ondergang en somberheid is. Ons moet mense hoop en ondersteuning gee in die proses anders gaan hulle nie wil uitvind nie weens al die negatiewe daaraan verbonde. Ons het 'n lang pad om te skoffel.